Cуруду мусиқӣ ба кас рӯҳу илҳоми тоза бахшида, хастагиро дур месозад. Аз ин ҷост, ки ҳар яки мо ҳамеша таваҷҷӯҳ ба тарона ва мусиқии форам дорем. Пӯшида нест, ки ҳар нафари мо тариқи гӯш кардани таронаҳои ҳунарманди писанди диламон худро аз ғаму дард раҳо намуда, ба дунёи орзуҳои ширини ҷавонӣ, дунёи пурфасонаи ишқу муҳаббат ворид мешавем.

Ҳарчанд, ки дар кишварамон сарояндагони зиёде рӯи саҳнаи ҳунаранд ва ҳар лаҳза боз шумори онҳо рӯ ба афзоиш дорад, вале гумон мекунам, ки ҳар нафар сарояндаи писанддидаи хешро дорад ва пайваста таваҷҷӯҳ менамояд ба тарзи хониши ӯ, сару либос, ҳаракат ва таронаҳои дилангезаш.

Ман ҳамчун як шунаванда, ки хеле зиёд ба савту наво таваҷҷӯҳ дорам, аз миёни ҳунармандони зиёди Тоҷикистон ҷавони хушсадо, овозхони маҳбуби дилҳо, оне, ки ҳамагон мешиносадашу таронаҳои саршор аз муҳаббаташро гӯш мекунанд, Ҷонибек Муродовро зиёд дӯст медораму ошиқи садояш ҳастам.

Вақте ӯ дар саҳна ҳунарнамоӣ мекунад, ман аз шодӣ қабат- қабат гӯшт гирифта, хушҳол мешавам, охир, ин ҷавони соҳибистеъдод хеле зебою гуворо мехонад, ҳаракатҳояш бошанд, касро ба ӯ ҷалб месозанд. Ӯ воқеан ҳам, ҳунарманди хуб аст, садои ширину гӯшнавоз дорад, дар саҳнаи тоҷик сарояндаи тасодуфӣ нест. Аз ин ҷост, ки муҳаббати зиёди мардумро низ соҳиб гаштааст, вагарна…

Ҳамарӯза мешунавему мебинем, ки ҳунармандони ҷавон ба саҳна қадам ранҷа намдудаю сурудхонӣ мекунанд, аммо на ҳамаи онҳо меҳру самимияти халқро мушарраф мегарданд, барои дар дилу дидаҳо ҷо ёфтану ҳаводорони зиёдро соҳиб гаштан, ҳунари асил даркор. Ҷонибек бошад, ҳунари хуб дорад. Ҳар вақте таронаҳои ӯро, аз ҷумла суруди «Нигорам»-ро гӯш мекунам, гумон мекунам, ки ӯ барои ман сурудааст, дар асл вай ҳунарманд асту дар кадом мавзӯе хоҳад суруд мехонад.

Хуб, мақсад аз нома нигоштанам таърифи ин ҳунарманд нест, балки ҳангомаҳои вақтҳои охир вирди номи ӯ паҳншуда маро каме ба ташвиш овардаанд. Пештар, вақте бо Шабнами Сурайё якҷоя бадеҳа мехонданд, мардум мегуфтанд, ки байни онҳо ба ҷуз ҳамкорӣ боз дигар муносибатҳои шахсӣ низ мавҷуд аст, аммо ба ин бовар намекардам, зеро хуб медонам, ки вақте ин ё он нафар миёни мардум каме маҳбубият пайдо мекунад, хоҳ нохоҳ вирди номи ӯ овозаҳои зиёд паҳн месозанд.

Тавре ба ҳама маълум аст, бо гузашти вақт, шояд гапу хабари мардум сабаб шуд, ки ин ду ҳунарманди хуб аз ҳамдигар ҷудо шуда, роҳи хешро дигар намуданд. Аммо ба наздикӣ дар як маърака шунидам, ки гӯё Ҷонибек Шабнамро «кидат» кардаю ба Фарзона часпида бошад, яъне минбаъд бо ин бонуи ҳунар мемонад. Бовар кунед, аз шунидани ин гапҳо ғамгин шудам, охир, Ҷонибек бо Шабнам дуэти хуб буданд, на бо Фарзона. Илтимос ба ҳамин масъала равшанӣ андозед, қаблан сипосгузорам.

Нигора, аз шаҳри Душанбе

Ҷавоби Ҷонибек Муродов: - Қаблан ба шумо Нигорабону як ҷаҳон ташаккур мегӯям, ки чунин суханони пур аз меҳрро нисбат ба ман рӯи коғаз овардед, зинда бошед. Бовар кунед, ман бо шумо барин мухлис фахр мекунам ва дӯст медорам ҳама он нафаронеро, ки маро эҳтиром менамоянду ҳунарамро қадр мекунанд.

Ҳаргиз фаромӯш насозед, ки ман ҳамеша бо шумоям ва ҳама кӯшишу заҳмат ва эҷоди таронаҳоям барои шумо, азизони дилам аст, шукр мекунам, ки шумо, мухлисонамро дорам. Дар мавриди овозаҳои паҳншуда бошад, гуфтанӣ ҳастам, ки ҳеҷ гоҳ ба гапу хабари бардурӯғ дода нашавед ва бовар ҳам накунед, зеро ман ҳунармандам ва хоҳу нохоҳ дар бораам суханони беасос зиёд паҳн мекунанд, ки аз ин ғамгин нестам, баръакс, шодам.

Зеро вақте номи туро мегиранд, вақте дар маърака ё умуман ҷое туро ғайбат мекунанд ё вирди номат ҳангома паҳн месозанд, пас ин нишони он аст, ки мардум нисбат ба ту бетаваҷҷӯҳ нест. Бо Шабнам кам бадеҳа хонданамон бошад, маънои онро надорад, ки мо тамоман ҳамкорӣ надорем, не, албатта ҳамкорӣ дорем, вале мисли пештара не. Муносибатам бо Фарзона низ танҳо дар доираи ҳамкорист, аз ин беш нест. Ӯро чун хоҳар дӯст медораму эҳтиром мекунам.

Омодасоз Дилангез, «Зан ва мард»